(για να ...παινέψουμε και το "σπίτι" μας, που μας φιλοξενεί)
Μου αρέσει (αν ίσως δεν το έχετε ακόμα καταλάβει) να γράφω ιστορίες. Απλές. Μικρές. Τα είπαμε και στο εισαγωγικό σημείωμα του ιστολογίου μου. Από τη μια θέλω να καταγράφω τις σκέψεις μου. Από την άλλη να κοινοποιώ μουσικές που μου αρέσουν. Τα συνδυάζω λοιπόν και τα δυο και τα αναρτώ. Όπως έκανα και στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση με τους Pigbag.
Τις τελευταίες μέρες παίζει συχνά ένα σποτάκι σε ένα από τα ελληνικά κανάλια, ένα από αυτά που δεν αδειοδοτήθηκαν και υποτίθεται ότι κλείνουν. Το τραγούδι που επενδύει το κλιπ γνωστό από τα παλιά, όμως η μνήμη έχει πάθει μπλακάουτ και μου είναι αδύνατο να το θυμηθώ! Σήμερα το ξαναείδα, συγκράτησα τους δυο στίχους που ακούγονται, και τους αναζήτησα στο Google. Και πως η μνήμη ξελαμπικάρισε με τη μία! Το είχα και στη δισκοθήκη μου, σε μια συλλογή των Cockney Rebel! Ένα ακόμη ξεχασμένο διαμαντάκι, ένα από τα τόσα πολλά ξεχασμένα, που ευτυχώς, κατά καιρούς, κάποιες διαφημιστικές τα ξετρυπώνουν και τα βάζουν στα τηλεοπτικά σποτ!
Σημαντικό γκρουπ οι Steve Harley and Cockney Rebel. Μορφή ιδιαίτερη ο λίντερ τους, ο Στιβ Χάρλευ. Και το κομμάτι ένα από τα ωραιότερά τους, από τα 1975. Ίσως κάποια στιγμή γράψω δυο πραγματάκια γι' αυτούς. Προς το παρόν, απολαμβάνω το "The Best Years of Our Lives" (εδώ σε ζωντανή εκτέλεση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου