Το πασίγνωστο "Rapper's Delight" των Sugarhill Gang επίσημα θεωρείται ως η πρώτη χιπ-χοπ κυκλοφορία στην παγκόσμια δισκογραφία, που καθιέρωσε το ραπ ιδίωμα, στα τέλη του 1979. Επιπλέον, η Wikipedia αναφέρει ότι προηγήθηκε το "King Tim III (Personality Jock)" των Fatback, λίγους μήνες νωρίτερα (το οποίο προφανώς δεν γνώρισε επιτυχία, έτσι τα πρωτεία πήραν οι Sugarhill Gang). Υπάρχει όμως μια ηχογράφηση του 1965 (!) που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χιπ-χοπ! Και είναι πολλοί μουσικόφιλοι που συμφωνούν με την άποψη αυτή, αναμεσά τους και ο υπογράφων.
Στα 1965 ο Μπομπ Ντύλαν κυκλοφορεί το πολύ καλό πέμπτο του άλμπουμ "Bringing It All Back Home", δίσκος που ακολουθείται από τα κορυφαία "Highway 61 Revisited", στην ίδια χρονιά, και "Blonde On Blonde", διπλό LP, στην αμέσως επόμενη (το καλύτερό του για μένα, με το οποίο έχω "κολλήσει" πάλι και το ακούω ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες!). Ο Ντύλαν τα χρόνια εκείνα βρίσκεται σε δημιουργική έξαρση, γράφει τα περισσότερα και τα καλύτερα κομμάτια του, και κυκλοφορεί το ένα άλμπουμ πίσω από το άλλο. Ένα από αυτά είναι και το "Subterranean Homesick Blues" που ανοίγει το "Bringing It...", ένα χειμαρρώδες, σχεδόν διομισάλεπτο, ραπάρισμα! Το τραγούδι συνοδεύει ένα εξίσου εκπληκτικό φιλμάκι (προωθητικό "βιντεοκλίπ" της εποχής...) με την πρωτοτυπία του μονοπλάνου (μία συνεχόμενη λήψη):
Το κομμάτι ξεκινά με μια σύντομη εισαγωγή, και σχεδόν αμέσως ο Ντύλαν αρχίζει μια απαγγελία των στίχων του, η οποία σταματά λίγο μόλις πριν τα 2:19 που ολοκληρώνεται το τραγούδι. Ο Ντύλαν ανέκαθεν είχε έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο που τραγουδά, τονίζοντας λέξεις και εκφράσεις, όμως στο συγκεκριμένο κομμάτι ακούμε σαφώς μια απαγγελία των στίχων, χωρίς ανάσα, τεχνοτροπία που χρησιμοποίησε 14 χρόνια αργότερα η χιπ-χοπ. Το μουσικό υπόβαθρο είναι ένα επαναλαμβανόμενο μπλουζ μοτίβο, αντίστοιχο με το σόουλ υπόβαθρο στο χιπ-χοπ, ενώ ακόμη και ο τρόπος γραφής των στίχων θυμίζει αυτό το μουσικό ιδίωμα. Ακόμα και το φιλμάκι είναι φτιαγμένο με τη λογική σύγχρονου βιντεοκλίπ, σε μια εποχή μάλιστα που η παραγωγή βιντεοκλίπ δεν ήταν ο κανόνας.
Ο Μπομπ Ντύλαν είναι αναμφισβήτητα σημαντικότατος δημιουργός, που άνοιξε νέους ορίζοντες στα μουσικά πράγματα και επηρέασε εκατοντάδες άλλους καλλιτέχνες. Υπήρξε πρωτοπόρος στο χώρο της ροκ μουσικής, συνδυάζοντας μπλουζ και φολκ, ποίηση και πολιτική διαμαρτυρία, και για το έργο του αυτό βραβεύτηκε πρόσφατα, και όχι άδικα. Το "Subterranean Homesick Blues" αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της πρωτοπορίας του Ντύλαν.
Υπάρχει και μια εναλλακτική εκδοχή της ηχογράφησης και του κλιπ (την οποία εντόπισα τελευταία) που πρόκειται μάλλον για πρόσφατο μοντάζ τριών διαφορετικών λήψεων. Και μια τελευταία αλλά σημαντική λεπτομέρεια: στο κλιπ, σε δεύτερο πλάνο, εμφανίζεται ο γνωστός μπητ ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ! (μια από τις επιρροές του Ντύλαν).
Πηγή: Wikipedia
Στα 1965 ο Μπομπ Ντύλαν κυκλοφορεί το πολύ καλό πέμπτο του άλμπουμ "Bringing It All Back Home", δίσκος που ακολουθείται από τα κορυφαία "Highway 61 Revisited", στην ίδια χρονιά, και "Blonde On Blonde", διπλό LP, στην αμέσως επόμενη (το καλύτερό του για μένα, με το οποίο έχω "κολλήσει" πάλι και το ακούω ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες!). Ο Ντύλαν τα χρόνια εκείνα βρίσκεται σε δημιουργική έξαρση, γράφει τα περισσότερα και τα καλύτερα κομμάτια του, και κυκλοφορεί το ένα άλμπουμ πίσω από το άλλο. Ένα από αυτά είναι και το "Subterranean Homesick Blues" που ανοίγει το "Bringing It...", ένα χειμαρρώδες, σχεδόν διομισάλεπτο, ραπάρισμα! Το τραγούδι συνοδεύει ένα εξίσου εκπληκτικό φιλμάκι (προωθητικό "βιντεοκλίπ" της εποχής...) με την πρωτοτυπία του μονοπλάνου (μία συνεχόμενη λήψη):
Το κομμάτι ξεκινά με μια σύντομη εισαγωγή, και σχεδόν αμέσως ο Ντύλαν αρχίζει μια απαγγελία των στίχων του, η οποία σταματά λίγο μόλις πριν τα 2:19 που ολοκληρώνεται το τραγούδι. Ο Ντύλαν ανέκαθεν είχε έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο που τραγουδά, τονίζοντας λέξεις και εκφράσεις, όμως στο συγκεκριμένο κομμάτι ακούμε σαφώς μια απαγγελία των στίχων, χωρίς ανάσα, τεχνοτροπία που χρησιμοποίησε 14 χρόνια αργότερα η χιπ-χοπ. Το μουσικό υπόβαθρο είναι ένα επαναλαμβανόμενο μπλουζ μοτίβο, αντίστοιχο με το σόουλ υπόβαθρο στο χιπ-χοπ, ενώ ακόμη και ο τρόπος γραφής των στίχων θυμίζει αυτό το μουσικό ιδίωμα. Ακόμα και το φιλμάκι είναι φτιαγμένο με τη λογική σύγχρονου βιντεοκλίπ, σε μια εποχή μάλιστα που η παραγωγή βιντεοκλίπ δεν ήταν ο κανόνας.
Ο Μπομπ Ντύλαν είναι αναμφισβήτητα σημαντικότατος δημιουργός, που άνοιξε νέους ορίζοντες στα μουσικά πράγματα και επηρέασε εκατοντάδες άλλους καλλιτέχνες. Υπήρξε πρωτοπόρος στο χώρο της ροκ μουσικής, συνδυάζοντας μπλουζ και φολκ, ποίηση και πολιτική διαμαρτυρία, και για το έργο του αυτό βραβεύτηκε πρόσφατα, και όχι άδικα. Το "Subterranean Homesick Blues" αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της πρωτοπορίας του Ντύλαν.
Υπάρχει και μια εναλλακτική εκδοχή της ηχογράφησης και του κλιπ (την οποία εντόπισα τελευταία) που πρόκειται μάλλον για πρόσφατο μοντάζ τριών διαφορετικών λήψεων. Και μια τελευταία αλλά σημαντική λεπτομέρεια: στο κλιπ, σε δεύτερο πλάνο, εμφανίζεται ο γνωστός μπητ ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ! (μια από τις επιρροές του Ντύλαν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου